Αλλαγές...

Οι αλλαγές υπάρχουν πάντα στη ζωή μας. Οι πιο δύσκολες όμως, είναι αυτές που σχετίζονται με την προσωπική μας ζωή. Χωρισμοί, απώλειες, παρεξηγήσεις και άλλες τόσες αιτίες που επιφέρουν μια αναταραχή στη ροή της ζωής μας! Μερικές από αυτές τις αλλαγές όμως, μας κοστίζουν λίγο παραπάνω. Κάποιοι άνθρωποι, μπήκαν στη ζωή σου, ξαφνικά χωρίς να το θέλεις ή να το περιμένεις και έγιναν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της. Μαζί τους γέλασες, έκλαψες, χάρηκες, μοιράστηκες σκέψεις και συναισθήματα που δεν μπόρεσες να εξομολογηθείς σε κανέναν άλλον. Ήταν η καθημερινότητα σου. Η ρουτίνα που είχες συνηθίσει και ήθελες να υπάρχει στη ζωή σου. Έκανες σχέδια και όνειρα για το μέλλον.Και όταν έφυγαν άφησαν πίσω τους ένα κενό. Πως και πότε θα αναπληρωθεί κανείς δεν ξέρει.Το μόνο που ελπίζεις να είναι αυτός καλά ακόμα και μακριά σου. Να είναι χαρούμενος και ευτυχισμένος με τις επιλογές του. Να νιώσει την αγάπη που εσύ είχες να του δώσεις και δεν μπόρεσε να το καταλάβει...

  

Είχα σκεφτεί να γράψω τόσα πολλά..κι όμως τα συναισθήματα, δύσκολα γίνονται λέξεις που μπορείς να γράψεις τελικά. Όλοι λένε πως οι αλλαγές είναι για καλό,όμως ποτέ δεν ξέρεις ποιο είναι τελικά το καλό. Ελπίζεις μόνο πως ο δρόμος που διάλεξες είναι ο σωστός και απλά συνεχίζεις! 

Υ.Γ. Ο δρόμος χάνεται μόνο όταν σταματήσεις να ελπίζεις..Μπορεί να διασχίσεις στενά, να βρεις αδιέξοδα, όμως η ζωή ξέρει πάντα να σε επαναφέρει στο δρόμο σου, όταν ξέρεις να περιμένεις αλλά και να επιμένεις 

Στα μονοπάτια της "Μοναξιάς"

-Θα μπορούσες να έχεις όποιον άντρα γουστάρεις.
-Ή γυναίκα...
-Τι...?
-Θα μπορούσα να έχω όποιον άντρα ή όποια γυναίκα. Αυτό λέω!

Λίλιθ, Η μοναξιά δεν μου ταιριάζει

Μια ανάρτηση που είναι υπό κατασκευή εδώ και έξι περίπου μήνες. Μια ατάκα που ήταν στο παράθυρο περιγραφής του blog πάνω από ένα χρόνο. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα...

Εκείνο το απόγευμα ήμουν στο σπίτι μιας συμμαθήτριάς μου. Υποσχέθηκε πως είχε να μου δανείσει κάτι που σίγουρα θα μου άρεσε! Έτσι έπεσε η Μοναξιά στα χέρια μου. Η ιδιαίτερη ηρωίδα άγγιξε την ψυχή μου (πόσο κλισέ αυτή η έκφραση!). Όχι! Απλώς την πήγα με χίλια!! Δεν θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες και προσωπικά σχόλια γιατί ξέρω πως στον συγγραφέα της δεν αρέσει να σχολιάζουν τα βιβλία του.

Πόοοοσο άγχος!!!!

Πριν από περίπου τέσσερα χρόνια ξύπνησα στις 7παρα κάτι, ντύθηκα, πήρα τον parker μου, το τυχερό μου στυλό, το τυχερό μου κρεμαστό και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Πανελλαδικές 2010. Για κοίτα πώς περνάνε τα χρόνια! Ακόμα με θυμάμαι να κοιτάω τα θέματα και να λέω στον εαυτό μου "ό,τι γίνει έγινε... εξάλλου εγώ αεροσυνοδός θέλω να γίνω"! Δεν είχα να αποδείξω τίποτα σε κανέναν (εκτός από ένα πείσμα που μου βγήκε σε καλό), το αποτέλεσμα ήταν προσωπικό. Δική μου η νίκη, δική μου και η ήττα!

Salvation

Τελικά σε όποια πόλη και να μεγαλώσαμε, σε όποια ήπειρο και να γεννηθήκαμε... όλοι κάνουμε τις ίδιες σκέψεις...

"You may have to live the rest of your life alone, never being joined with the one person you love in all the world. Don't you find it scary?"

Aomame stared at the red wine in the glass. "Maybe I do," she said. "But

Άρες Μάρες....Κουκουνάρες!!

Λένε πως καλό είναι να μην μεταφέρουμε τα κόμπλεξ των περασμένων μας σχέσεων στις επόμενες. Ποιοί το λένε?? Προφανώς οι επόμενες σχέσεις μας. Αν το καλοσκεφτείς ο λόγος που το λένε δεν είναι και τόσο ανιδιοτελής. Δεν είναι ότι θέλουν να χτίσουν μια υγιή σχέση πάνω σε γερές βάσεις. Είναι γιατί απλά θέλουν να μας δημιουργήσουν καινούριες ανασφάλειες. Αναζητάνε την πρωτιά.

Γνωστοί και Άγνωστοι...

Την μεγαλύτερη απογοήτευση μας την δίνουν αυτοί που κάποτε ξέραμε καλά. Πώς αλλιώς λέγεται το αίσθημα που δεν αναγνωρίζεις τον άνθρωπο που είχες τόσους μήνες δίπλα σου. Όταν αυτός σου βγάζει τον χειρότερό του εαυτό. Κι όμως ήταν αυτός πάνω στον οποίο είχες εμπιστευτεί τη ζωή σου πριν λίγο καιρό. Πώς έγινε και έκανες τέτοιο λάθος??

Hopes...

Τι έγινε με όλα όσα ονειρευτήκαμε?? Με όσα δεν ζήσαμε??

Με όλα όσα υποτίθεται πως μας περίμεναν?? Με όσα πιστέψαμε??

.