Χαμένος θησαυρός...

Πόσοι εκπληρώνουμε τα όνειρά μας?! Και πόσος κόπος χρειάζεται γι' αυτά?! Μερικοί καταφέρνουν έστω και να τα αγγίξουν για λίγο. Άλλοι δεν πλησιάζουν ποτέ....! Ποιός είναι αυτός που κρίνει το αν έχουμε κάνει αρκετές θυσίες γι' αυτά?!

Ο χειρότερος εφιάλτης το να φτάνουμε κοντά.... πολύ κοντά... αλλά χωρίς επιτυχία. Το χειρότερο πράγμα η απόρριψη! Συνηθίζεται άραγε ποτέ?! Στις πόσες απορρίψεις παθαίνουμε ανοσία?!

One more night...

Τι είναι αυτό που κάνει τη μια νύχτα να γίνεται δύο...τρεις....τέσσερις...παραπάνω?!
Τι είναι αυτό που παρασύρει τις αισθήσεις? Αθετείς την υπόσχεση που έδωσες μόλις στον εαυτό σου! Τραγικό λάθος!
Σχέσεις γεμάτες ένταση. Όταν η λογική διαφωνεί. Αυτό που σε απωθεί είναι και αυτό που σε έλκει ταυτόχρονα. Σε κάνει να φοβάσαι τον εαυτό σου. Τι σε κρατα? Γιατί μένεις?
Ακόμα μια νύχτα.... και μετά τέλος! 
Άλλη μια νύχτα........Το χρωστάς στον εαυτό σου!!
Μια νύχτα μόνο....................................
Mια νύχτα......................................................
.................................................................................

Το έργο της ζωής μας..!

  Η ζωή μας είναι σαν τις ταινίες του σινεμά! Όλα είναι πιθανά να συμβούν και ποτέ δεν ξέρουμε το τέλος όσο προφανές και αν μας φαίνεται μέσα από τις σκηνές της! Στην δική μας ταινία, λοιπόν, εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές αλλά και οι σκηνοθέτες παράλληλα. Εμείς διαλέγουμε τους ηθοποιούς  αυτής της ταινίας με βάση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που θα θέλαμε να έχει ο κάθε ρόλος.Περνάμε έτσι τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε από οντισιόν προκειμένου να δούμε ποίος μας ταιριάζει για τον εκάστοτε ρόλο.Οι επιλογές που κάνουμε σε αυτό το στάδιο είναι άλλοτε σωστές και μας βοηθούν να προχωρήσουμε στους υπόλοιπους συμμετέχοντες και άλλοτε λανθασμένες καθώς εμποδίζουν την ταινία μας!Ακόμα όμως και αυτές οι λάθος επιλογές που κάνουμε μας βοηθούν εν μέρη καθώς μετά από αυτές θα ξέρουμε τι δεν θα θέλαμε να έχει ο επόμενος χαρακτήρας που θα επιλέξουμε.

Πηγαίνοντας στο Χαριλάου

Και μετά από σχεδόν δύο βδομάδες αποχής από το αγαπημένο μου blog λόγω στραβωμάρας, νιώθω πολύ συγκινημένη που επέστρεψα!! Και επέστρεψα για να καταγράψω τις εντυπώσεις μου στο γήπεδο! Πλέον μπορώ να πω περήφανα πως ναι το 'χω κάνει και αυτό στη ζωή μου και βγήκα σώα! Εγώ που πάντα έλεγα πως όχι μόνο δεν θα πατούσα το πόδι μου σε τέτοιο μέρος, αλλά δεν θα περνούσα ούτε απ' έξω σε κρίσιμο αγώνα!!!! Αλλά σε αυτή τη ζωή μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις!!