Στα μονοπάτια της "Μοναξιάς"

-Θα μπορούσες να έχεις όποιον άντρα γουστάρεις.
-Ή γυναίκα...
-Τι...?
-Θα μπορούσα να έχω όποιον άντρα ή όποια γυναίκα. Αυτό λέω!

Λίλιθ, Η μοναξιά δεν μου ταιριάζει

Μια ανάρτηση που είναι υπό κατασκευή εδώ και έξι περίπου μήνες. Μια ατάκα που ήταν στο παράθυρο περιγραφής του blog πάνω από ένα χρόνο. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα...

Εκείνο το απόγευμα ήμουν στο σπίτι μιας συμμαθήτριάς μου. Υποσχέθηκε πως είχε να μου δανείσει κάτι που σίγουρα θα μου άρεσε! Έτσι έπεσε η Μοναξιά στα χέρια μου. Η ιδιαίτερη ηρωίδα άγγιξε την ψυχή μου (πόσο κλισέ αυτή η έκφραση!). Όχι! Απλώς την πήγα με χίλια!! Δεν θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες και προσωπικά σχόλια γιατί ξέρω πως στον συγγραφέα της δεν αρέσει να σχολιάζουν τα βιβλία του.

Πόοοοσο άγχος!!!!

Πριν από περίπου τέσσερα χρόνια ξύπνησα στις 7παρα κάτι, ντύθηκα, πήρα τον parker μου, το τυχερό μου στυλό, το τυχερό μου κρεμαστό και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Πανελλαδικές 2010. Για κοίτα πώς περνάνε τα χρόνια! Ακόμα με θυμάμαι να κοιτάω τα θέματα και να λέω στον εαυτό μου "ό,τι γίνει έγινε... εξάλλου εγώ αεροσυνοδός θέλω να γίνω"! Δεν είχα να αποδείξω τίποτα σε κανέναν (εκτός από ένα πείσμα που μου βγήκε σε καλό), το αποτέλεσμα ήταν προσωπικό. Δική μου η νίκη, δική μου και η ήττα!

Salvation

Τελικά σε όποια πόλη και να μεγαλώσαμε, σε όποια ήπειρο και να γεννηθήκαμε... όλοι κάνουμε τις ίδιες σκέψεις...

"You may have to live the rest of your life alone, never being joined with the one person you love in all the world. Don't you find it scary?"

Aomame stared at the red wine in the glass. "Maybe I do," she said. "But

Άρες Μάρες....Κουκουνάρες!!

Λένε πως καλό είναι να μην μεταφέρουμε τα κόμπλεξ των περασμένων μας σχέσεων στις επόμενες. Ποιοί το λένε?? Προφανώς οι επόμενες σχέσεις μας. Αν το καλοσκεφτείς ο λόγος που το λένε δεν είναι και τόσο ανιδιοτελής. Δεν είναι ότι θέλουν να χτίσουν μια υγιή σχέση πάνω σε γερές βάσεις. Είναι γιατί απλά θέλουν να μας δημιουργήσουν καινούριες ανασφάλειες. Αναζητάνε την πρωτιά.

Γνωστοί και Άγνωστοι...

Την μεγαλύτερη απογοήτευση μας την δίνουν αυτοί που κάποτε ξέραμε καλά. Πώς αλλιώς λέγεται το αίσθημα που δεν αναγνωρίζεις τον άνθρωπο που είχες τόσους μήνες δίπλα σου. Όταν αυτός σου βγάζει τον χειρότερό του εαυτό. Κι όμως ήταν αυτός πάνω στον οποίο είχες εμπιστευτεί τη ζωή σου πριν λίγο καιρό. Πώς έγινε και έκανες τέτοιο λάθος??

Hopes...

Τι έγινε με όλα όσα ονειρευτήκαμε?? Με όσα δεν ζήσαμε??

Με όλα όσα υποτίθεται πως μας περίμεναν?? Με όσα πιστέψαμε??

.

YTILAER....

Τις περισσότερες φορές ο λόγος για τον οποίο απογοητευόμαστε με τους ανθρώπους έχει να κάνει με τις προσδοκίες μας. Περιμένουμε πράγματα από αυτούς χωρίς ποτέ να τους ρωτήσουμε αν θέλουν και αν είναι σε θέση να μας τα δώσουν. Δεν είναι δικό τους το λάθος. Στην πραγματικότητα είναι λάθος εκτίμηση...