Οι αθεράπευτα ρομαντικές ιστορίες δεν σκοτώνουν ποτέ τους ήρωές τους. Μάλλον αυτός είναι ο λόγος που με απογοητεύουν! Η πραγματική ζωή δεν έχει ροζ συννεφάκια. Είναι ζούγκλα!
Διαβάζοντας, λοιπόν, πριν λίγους μήνες το Mερσέντες Χιλ εκνευρίστηκα απίστευτα. Ο ήρωας σκοτώθηκε και η ηρωίδα αποτυγχάνοντας να συνεχίσει τη ζωή της κλείστηκε στον εαυτό της. Λίγο πριν το τέλος της ζωής της μια τσιγγάνα της δίνει πίσω τη χαμένη της ζωή... την ελπίδα και την ευκαιρία να ξανα ζήσει τον μεγάλο έρωτα, αλλά και την λάμψη μιας ζωής που άφησε χωρίς δισταγμούς.
Ήμουν σίγουρη πως αυτά δεν γίνονται στην πραγματικότητα!! Ήθελα απλώς να το κάψω! Όλα ήταν ανοησίες!! Οι νεκροί δεν ανασταίνονται, για κανέναν λόγο, και η ζωή δεν χαρίζει ευκαιρίες..!!
... ή μήπως όχι?! Μήπως τελικά χαρίζει? Αν ναι τότε σε ποιούς?! Στους τολμηρούς?! Σε όσους κάνουν καλές πράξεις? Σε όσους έχουν υπομονή?! Σε όσους δεν τις κυνηγάνε?!
Δεν έχει τόση σημασία το πως και το γιατί... αλλά η ίδια η ευκαιρία! Η Μερσέντες δεν ξανα είδε τον νεκρό αγαπημένο της, ούτε γένησε ποτέ το παιδί του. Κι, όμως, δεν άφησε ανεκμετάλευτη την ευκαιρία για έναν νέο έρωτα. Μαζί του έζησε τις χαμένες της στιγμές. Η ζωή την αδίκησε και είχε έρθει η ώρα για ρεβάνς. Και σε όλα αυτά βοήθησε ο γεγονός ότι της θύμιζε πολύ εκείνον.
Ωστόσο, όντως του έμοιαζε... ή ήταν όλα στο μυαλό της?! Μια τελευταία ελπίδα... το έσχατο αγαθό... ?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου