Cap ou pas Cap?

"Αχ αυτό το κενό, αυτό το τρομακτικό κενό, που νιώθω εδώ στο στήθος! Συχνά σκέφτομαι πως αν μπορούσα μια φορά, μόνο μια φορά να τη σφίξω πάνω στην καρδιά μου, όλο αυτό το κενό θα γέμιζε."

Goethe

Βέρθερος... από τους πιο παθιασμένους ήρωες της λογοτεχνίας. Και πως να μην είναι άλλωστε τη στιγμή που ο συγγραφέας του, όταν τον δημιουργεί, χρησιμοποιεί στοιχεία από δύο πραγματικούς χαρακτήρες που βίωσαν τον έρωτα στο έπακρο. Πρόκειται για τον απαγορευμένο έρωτα. O έρωτα του Goethe με τη Charlotte και του φίλου του Jerusalem με την Elisabeth.  Η διαφορά τους ήταν ότι ο τελευταίος φτάνοντας στο έσχατο σημείο αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του, ενώ ο άλλος να συνεχίσει να ζει με τα φαντάσματα. 

Ο Γκαίτε βάζει τον ήρωά του να κάνει ό,τι ο ίδιος δείλιασε. Τον σκοτώνει για να τον λυτρώσει από αυτόν τον έρωτα. Ποιόν προσπάθησε να λυτρώσει πραγματικά, όμως? Τον ήρωά του ή τον ίδιο του τον εαυτό?

Σε ολόκληρο το μυθιστόρημα παρουσιάζεται ο απόλυτος έρωτας. Αυτός που στην εποχή μας (ίσως και στην εποχή του Γκαίτε, ποιός ξέρει) θα ονομαζόταν τρέλα ή μανία. Ο ήρωας παλεύει εσωτερικά ανάμεσα σε αυτό που θέλει να ζήσει και αυτό που του επιτρέπουν οι ηθικές αρχές. Όταν οι ελπίδες του διαψεύδονται προσπαθεί να αποχωρήσει για να ξεχάσει. Είναι, όμως, μάταιο. Θα ξαναγυρίσει για να βρει την αγαπημένη του παντρεμένη και να δώσει τέλος στη ζωή του μετά από αυτή την απόριψη.

Η αντίδραση της Λόττε στην υποψία ότι ο Βέρθερος θα αυτοκτονήσει μου έδειξε πως αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές ίσως και να ήταν μαζί αυτοί οι δύο. Ίσως να τον αγαπούσε περισσότερο από αδερφό.  Ίσως... Δε θα σταθώ στην ανάλυση του κειμένου γιατί υπάρχουν τόσα πολλά που πρέπει να ειπωθούν που δεν θα ήξερα από που να ξεκινήσω.

Τέλος, πιστεύω πως τα "ίσως" που επιβάλλουμε οι ίδιοι καμιά φορά στον εαυτό μας, δεν είναι πάντα τόσο αξεπέραστα. Την τρέλα του έρωτα πρέπει να τη ζούμε στο έπακρο. Πιο πολύ γιατί δεν ξέρεις σε τι μαγευτικούς δρόμους μπορεί να σε οδηγήσει!

Καληνύχτα...