"Όμως δεν ήρθες εσύ...

...το χαμόγελό σου λείπει η ζωή μου η μισή και ό,τι είν' δικό σου!"

Εκείνο το βράδυ είχα προαίσθημα. Ήμουν σίγουρη για τη συνάντηση. Έπρεπε να γίνει! Είχε περάσει ενάς μήνας και έξι μέρες από την τελευταία φορά.

Όλο το βράδυ καθόμουν σε αναμένα κάρβουνα,
γιατί δεν ήταν ακόμα ξεκάθαρο το αν θα πήγαινα. Και όταν πήγα, πάλι σε αναμένα κάρβουνα καθόμουν γιατί δεν ήξερα αν τελικά θα έρθει. Όταν ήρθε το κατάλαβα. Δεν χρειάστηκε να τον δω, ούτε να τον ακούσω. Γύρισα και ήξερα ότι είχε μπει. Μετά ακολούθησαν οι ευχές, αγκαλιές...φιλιά. Δεν ήθελα τίποτα άλλο! Ήταν καλά! Ήταν ευτυχισμένος! Δε με ένοιαζε που δεν τον είχα, εξάλλου ήταν κάτι άπιαστο για μένα. Τα τέσσερα χρόνια διαφοράς τότε μου φαινόντουσαν έτη φωτός. Εκείνη την εποχή ήταν έτη φωτός!

Φεύγοντας με φίλησε και με έσφιξε. Κάπου εκεί μου έδωσε ένα σφηνάκι, το πρώτο μου! Ήταν διάφανο με ένα κοκκινωπό υγρό μέσα, ούτε που ρώτησα τι ήταν! Ήταν η πρώτη φορά που έπινα αλκοολ, εκτός από κρασί. Ξαφνιάστηκα που κάηκε ο λαιμός μου, αλλά δεν έβγαλα άχνα η καημένη. Έφυγα ευτυχιχμένη και με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά που έμεινε στο προσωπό μου για αρκετές μέρες μετά.

Και αυτή η Πρωτοχρονιά είχε ξενύχτι... είχε σφηνάκια (που αυτή τη φορά ρώτησα τι ήταν)...κάτι όμως έλειπε...

Πάντα θα λείπει!!