Λατρεμένο, το απαγορευμένο!

Ολόκληρη η χριστιανική κοσμοθεωρία έχει βασιστεί πάνω σε αυτή την αντίληψη! To απαγορευμένο μαγεύει τους ανθρώπους. Τους κάνει να θέλουν να το ακολουθήσουν και δεν είναι λίγες οι φορές που τους οδηγεί στην καταστροφή.
Αυτή η παράδοξη επιθυμία γίνεται συχνά υπεύθυνη για την απιστία.
Το παράνομο δεν έχει δικαιώματα. Το παράνομο είναι το λάθος, το προσωρινό. Το νόμιμο είναι το σωστό. Ένα νόμιμο που έχει φάει κέρατο, το ξέρει ή τουλάχιστον το υποψιάζεται και όμως μένει εκεί. Περιμένει υπομονετικά την επιστροφή. Συγχωρεί! Τόσο εύκολα συγχωρεί!! Δεν ξέρω τι μπορεί να σκέφτεται εκείνη την ώρα. Υποτίθεται η αγάπη είναι η αιτία αυτής της άφεσης αμαρτιών. Εγώ πιστεύω ότι είναι ένας κατώτερος εγωισμός, μια παράξενη επιθυμία για νίκη ενάντια στο τρίτο πρόσωπο. Φυσικά, το τρίτο πρόσωπο ευθύνεται για όλα. Αυτό παρέσυρε, υποκίνησε, έγινε η αιτία για να χαλάσει η ηρεμία. Ο άνθρωπός μας είναι άμεμπτος, αθώος, δεν ήξερε! Η ελάχιστη τιμωρία μπορεί να είναι μερικές σκηνές ζηλοτυπίας και μερικές σπόντες. Μόνο αν δεν υπάρξει η αναμενόμενη επιστροφή, αλλά το αντίθετο... μόνο τότε εξαγριώνεται το νόμιμο!
Σε μια τέτοια κατάσταση φταίνε και οι τρείς. Πρώτα, ο άπιστος που ενώ έχει σχέση επιλέγει να ζήσει μια περιπέτεια με ένα τρίτο άτομο. Το τρίτο άτομο που συνεχίζει να διεκδικεί... ίσως και να ελπίζει πως όλα θα αλλάξουν. Τέλος, αυτός που υπομένει την κατάσταση και συγχωρεί...(ο κερατάς θα έλεγα στην ομιλουμένη) γιατί στο κάτω κάτω δεν τον υποχρέωσε κανείς να μείνει. Αλλά πόση αγάπη έχει να προσφέρει κάποιος που απατάει? Δεν λέω ότι δεν μπορεί να αγαπήσει κανέναν, όμως σίγουρα όχι κάποιον από αυτό το ερωτικό τρίγωνο!
Μιλώντας εκ του ασφαλούς (μιας που δεν είμαι παντρεμένη), ο γάμος είναι ένας συμβιβασμός και ίσως μετά από ένα διάστημα η απιστία συγχωρείται και δεν αποτελεί πρόβλημα. Σε μια σχέση όμως γιατί να γίνεται ένας τέτοιος συμβιβασμός??