Αφού πέρασαν χωρίς παρατράγουδα, νιώθω σαν να έσπασε η κατάρα των γενεθλίων! Έσπασε και ο τελευταίος κρίκος που με συνέδεε μαζί τους. Και αν έχω κλάψει ολόκληρους ωκεανούς στην ιδέα ότι δεν υπάρχω στη ζωή τους, πλέον μου είναι αδιάφορο! Θέλω να είναι καλά, αλλά μακριά μου. Οι εποχές που κρατιόμουν με το ζόρι να μη στείλω μήνυμα έχουν περάσει εδώ και πολλούυυυς μήνες. Οι εποχές που μου έλειπαν είναι το ίδιο μακρινές. Δε φοβάμαι πλέον μην σπάσει η καρδιά μου αν δεν τους δω.
Δεν είμαστε οι ίδιοι άνρθωποι. Εγώ δεν είμαι αυτή που γνώρισαν και αυτοί δεν είναι τα άτομα που αγάπησα. Δεν είναι εκείνοι που μου έλεγαν πως ό,τι και αν συμβεί θα με νοιάζονται και ότι θα με αγαπάνε για πάντα. Για πάντα... μεγάλη κουβέντα που έπαψα να τη λέω ή να την πιστεύω. Την πλευρά του εαυτού τους που γνώρισα την έχω καλά κρυμένη, ίσως και να μου λείπει καμιά φορά. Στο κάτω κάτω, όμως, αυτοί οι ίδιοι πάσχοζαν να μου μάθουν ότι η ζωή προχωρά. Και πλέον προχώρησε! Οι ζωές όλων μας είναι διαφορετικές.
Και μετά από όλα αυτά, έμαθα να ζω χωρίς αυτούς και η ζωή μου πλέον δεν φαντάζει άδεια!
Το καλύτερο είναι αυτή η μέρα να συμπίπτει με τα βιολογικά σου γενέθλια!! ;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου