Μεγάλωσα σε έναν γυάλινο κόσμο. Με παραμύθια και -γιατί να το κρύψω- σαπουνόπερες με έντονο το ρομαντικό στοιχείο και ευτυχισμένο τέλος. Αυτό που υπερίσχυε ήταν πάντα το συναίσθημα, η αγάπη και ο έρωτας! Τα ανθρώπινα συναισθήματα με λίγα λόγια. Πάντα πίστευα ότι θα βρω και εγώ τον πρίγκιπά μου, του οποίου τα αισθήματα θα είναι ανιδιοτελή και θα θέλει εμένα και μόνο εμένα!
Όσο μεγαλώνω συνειδητοποιώ ότι κινητήρια δύναμη είναι το κρεβάτι και όχι η αγάπη. Οι περισσότεροι θέλουν να χαθούν στην υδονή της στιγμής και χάνουν τη μοναδικότητα του έρωτα. Όσο πιο απρόσωπη γίνεται η ζωή μας, τόσο πιο έντονη είναι η επιθυμία για sex. Εκτόνωση, χωρίς πολλές υποχρεώσεις και απαιτήσεις. Ίσως δεν υπάρχει χρόνος για να δημιουργηθούν σχέσεις... Ίσως οι άνθρωποι φοβούνται πλέον μη πληγωθούν...
Δεν καταλαβαίνουν, όμως, ότι το καλύτερο πράγμα στον έρωτα είναι να γίνεσαι ένα με τον άνθρωπο που αγαπάς και λατρεύεις! Να ανατριχιάζεις με ένα μόνο άγγιγμα. Να σε φιλάει και να λιώνεις... να έχεις την εντύπωση ότι σου δίνει το οξυγόνο που τόσο καιρό σου είχαν στερήσει! Να κοιτάς τα μάτια του και να βλέπεις όλα όσα νιώθει για σένα, χωρίς καν να μιλήσει. Να παθαίνεις στην κυριολεξία σύνδρομο στέρησης όταν είσαι μακριά από την αγκαλιά του! Να ονειρεύεσαι να δεις μαζί του το ηλιοβασίλεμα δίπλα στη θάλασσα!! Να θες να ζήσεις μοναδικές στιγμές με κεράκια γύρω τριγύρω (σκηνές που κάποτε κορόιδευες). Να είσαι μαζί του γιατί δε μπορείς να ζήσεις μακριά του, όχι για να γεμίζει το άδειο κρεβάτι σου!
Πραγματικά, συνειδητοποιώ ότι είναι ελάχιστοι όσοι κυνηγάνε αυτό το συναίσθημα. Στην εποχή μου τους λένε αθεράπευτα ρομαντικούς και δεν τους παίρνουν στα σοβαρά.
Πόσο αθώα ήμουν τελικά!!
Αχ βρε... Για όλους υπάρχει ένα άνθρωπος κάπου εκεί έξω... Θα τον βρεις μην βιάζεσαι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘαρρώ πως χάνεις την ουσία του post! Το πρόβλημά μου δεν είναι αν θα μείνω στο ράφι!!
ΑπάντησηΔιαγραφή