Απωθημένα και ανεκπλήρωτοι έρωτες...

Απωθημένα...λέξη που φοβόμαστε μερικές φορές ακόμα και να αναφέρουμε,φοβούμενοι την καταστροφική της μανία.Σαν αγκάθι που γδέρνει και που υπάρχει πάντα κάπου να μας πονά όσο και αν θεραπεύουμε τις πληγές...Ακόμα και αν βρεις τον έρωτα στο πρόσωπο ενός άλλου ή μιας άλλης ,κάτι θα μένει πάντα να μας θυμίζει αυτό το...ανεκπλήρωτο ,που θα είναι πάντα σημαντικό και ξεχωριστό...

Κάποια πράγματα μένουν ανεξίτηλα γραμμένα μέσα μας,σαν να έχουν γραφτεί με μελάνι,όπως μια αγάπη για κάποιον που δεν ειπώθηκε ποτέ,ένας έρωτας που έκαιγε σαν ηφαίστειο αλλά δεν μας παρέδωσε ποτέ την λαίλαπά του.Και μετά από όλα αυτά,ακόμα και αν ο ανεκπλήρωτος έρωτας υποχωρήσει,πάντα θα υπάρχει μια τρυφερότητα,μια αδυναμία,που θα κάνει πάντα την καρδιά σου να φτερουγίζει και τον κόμπο στο λαιμό να σφίγγει στο άκουσμα του ονόματος εκείνου του ανεκπλήρωτου...

Τα απωθημένα ζουν με την ένταση μιας μνήμης που δεν υπάρχει,μιας ανάμνησης που πήγε να δημιουργηθεί αλλά που τελικά δεν γεννήθηκε ΠΟΤΕ!Βασανιστικός και πάντα παρών,εξαντλητικός  μπορεί να πάρει τελικά πολλές μορφές και να κάνει την ζωή σου να σταματά κάθε φορά που εμφανίζεται και πάλι η αιτία μπροστά σου!Σαν μια φωτιά που σιγοκαίει τη νύχτα και με το πρώτο φύσημα του ανέμου μπορεί να γίνει πυρκαγιά και να κάψει τα πάντα γύρω της...