Το να κάνεις λάθη είναι ανθρώπινο. Με το να τα παραδέχεσαι δείχνεις την υπεροχή σου απέναντι σε όσους δεν παραδέχονται τα δικά τους. Αυτούς, τις πιο πολλές φορές, τους τυφλώνει η ζήλεια και ο εγωισμός. Μένουν προσκολλημένοι σε ένα πράγμα και δεν μπορούν να δουν σφαιρικά, όπως μου είπε κάποτε ένας παλιός γνωστός μου. Η ειρωνεία είναι ότι αυτό το είχε πει για μένα, ενώ τώρα το κάνει αυτός.
Ακόμα θυμάμαι τη μέρα που έγραφα στο post μου Σχέσεις...: "Μετά από πολύ προσπάθεια δεν είναι μόνο το παρελθόν που άφησα πίσω...αλλά και τα λάθη που έκανα. Δεν μετάνιωσα ποτέ για αυτά. Τα κρατώ ως οδηγό για να γίνω καλύτερη!". Ήμουν τόσο σίγουρη για αυτό που έγραφα! Δεν είχα μετανιώσει και ούτε ήθελα να το κάνω! Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα έφτανα σε σημείο να μετανιώσω, όχι για τα λάθη μου, αλλά για το ότι έβαλα συγκεκριμένους ανθρώπους στη ζωή μου! Ανθρώπους που έδειξαν άπειρη ανωριμότητα, άπειρο εγωισμό και άπειρη ζήλεια. Ορκιζόντουσαν ότι θα με αγαπάνε για πάντα...μόνο που υπήρχε προϋπόθεση! Να κάνω πάντα ό,τι θέλουν και όπως το θέλουν. Και πράγματι για όσο καιρό το έκανα με λάτρευαν...ήμουν η αγαπημένη τους!! Ίσως πίστευαν ότι θα έχουν εισόβιο δικαίωμα να ρυθμίζουν τη ζωή μου και να μπαινοβγαίνουν όποτε θέλουν σε αυτήν. Λυπάμαι που τους απογοήτευσα και έπαψα να εξαρτώμαι από αυτούς! Περισσότερο, όμως, λυπάμαι που κάποτε τους λάτρεψα και τους έδωσα τα πάντα!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου