Νύχτες μοναξιάς

Χτες το βράδυ γυρνώντας αμέριμνη σπίτι είδα μια αραχνούλα να κόβει βόλτες στο ταβάνι του δωματίου μου ακριβώς πάνω από το κρεβάτι μου. Το γεγονός ότι ήμουν 4 χρόνια πρόσκοπος και έχω ζήσει στη φύση δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το ότι μόλις την είδα ανέβηκα στο κρεβάτι της αδερφής μου και άρχισα να τσιρίζω!! Αφού πέρασαν κάποια λεπτά με υστερία και με διάφορες αηδιαστηκές εικόνες να περνάνε από το μυαλό μου (λ.χ. η αράχνη να κάνει βόλτες πάνω μου ή να ξυπνάω και να τη βρίσκω δίπλα μου - ευτυχώς δεν θυμήθηκα εκείνη την ώρα τις αράχνες του Harry Potter!) και αφού έπεσε στο κρεβάτι μου κατάφερα να την εκτελέσω. 

Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι αν ήταν εκεί η Λώρα η ατρόμητη, θα την είχε σκοτώσει αυτή για μένα και ένιωσα σιγουριά που θα μεγαλώσω μαζί της τα παιδιά μου. Το δεύτερο πράγμα ήταν πως η αράχνη μαγάρισε τον Tweety μου, δηλαδή το μαξιλάρι με το οποίο κοιμάμαι αγκαλιά εδώ και 5 μήνες, οπότε έπρεπε να το αποχωριστώ για λίγο και να μπει στο πλυντήριο... 

Αργότερα, όταν τα πράγματα ηρέμησαν και είχα βάλει για πλύσιμο το μαξιλάρι και τα σεντόνια μου, έσβησα φώτα, τηλεοράσεις και υπολογιστές για να κοιμηθώ. Μόλις ξάπλωσα κατάλαβα πως μες στο χαμό είχα χάσει και το Arkoud-aki μου! Ή τον είχε πάρει η μπάλα με τα σεντόνια ή μπερδεύτηκε με τα ρούχα μου, αλλά ήμουν πολύ κουρασμένη για να σηκωθώ να ψάξω. Συνεπώς, το χθεσινό ήταν ένα άδειο βράδυ... και μακριά από τις "ονειροπαγίδες" μου χωρίς όνειρα γλυκά!