Το τέλος της κατάρας...

Αφού πέρασαν χωρίς παρατράγουδα, νιώθω σαν να έσπασε η κατάρα των γενεθλίων! Έσπασε και ο τελευταίος κρίκος που με συνέδεε μαζί τους. Και αν έχω κλάψει ολόκληρους ωκεανούς στην ιδέα ότι δεν υπάρχω στη ζωή τους, πλέον μου είναι αδιάφορο! Θέλω να είναι καλά, αλλά μακριά μου. Οι εποχές που κρατιόμουν με το ζόρι να μη στείλω μήνυμα έχουν περάσει εδώ και πολλούυυυς μήνες. Οι εποχές που μου έλειπαν είναι το ίδιο μακρινές. Δε φοβάμαι πλέον μην σπάσει η καρδιά μου αν δεν τους δω.

Ύπνος...

...ένα από τα πιο περίεργα πράγματα. Άλλες φορές κάτι μας απασχολεί και δεν μπορούμε να κοιμηθούμε. Άλλες φορές είναι το καταφύγιο για να ξεχάσουμε όσα μας προβληματίζουν, ελπίζοντας σε κάποιο απατηλό όνειρο ή ότι όλα θα έχουν αλλάξει όταν ανοίξουμε τα μάτια. Ο κάθε άνθρωπος τον αντιμετωπίζει διαφορετικά. Το θέμα είναι να αντιμετωπίσουμε τη ζωή μας και να μην κρυβόμαστε πίσω του!!