Για ένα κούμπωμα...

Τελικά, αρχίζω να πιστεύω πως η μνήμη μας είναι επιλεκτική! Πως οι άνθρωποι έχουν μηχανισμούς να ξεχνάνε όσα τους πονάνε... αυτοάμυνα με λίγα λόγια! Γιατί όταν έχασα το κούμπωμα από το σκουλαρίκι μου θυμόμουν ότι είχα ένα εφεδρικό σε ένα κουτάκι, αλλά δε θυμόμουν που το είχα βάλει! Kαθώς, όμως, τυχαία έκανα ανασκαφές στη ντουλάπα μου, βρήκα το περιβόητο κουτάκι.

Οι αναμνήσεις...

Είναι στιγμές που θες να γυρίσεις πίσω να ζήσεις ξανά τις πιο ωραίες σου στιγμές μα δεν μπορείς. Αυτές τις στιγμές κράτα βαθειά μες την καρδιά σου ό,τι αγάπησες και σ' έκανε πραγματικά ευτυχισμένο και προχωρά. Σίγουρα δεν μπορείς να ξαναζήσεις αυτές τις στιγμές μα να ξέρεις πως πάντα θα 'ναι δικές σου και θα σ' ακολουθούν. Μην σταματήσεις να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι για ό,τι καλύτερο στη ζωή σου. Να ξέρεις πως τα όνειρα χάνονται μόνο όταν τα παρατήσεις. Δυσκολίες θα βρεις σ' αυτό το ταξίδι μα όταν φτάσεις στον προορισμό σου θα έχεις κερδίσει πολλά. Αγάπησε και ζήσε την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία σου.

Για όσους δε φοβούνται να αγαπήσουν!

Έτσι, γιατί είναι βράδυ Κυριακής... γιατί χτες είχαμε μαραθώνιο ταινιών με δυο love story και μια αυτοκτονία λόγω έρωτα χωρίς ανταπόκριση... Εεε, όσο να πεις βγήκε η ρομαντική μου πλευρά! Μην διστάζετε να αγαπάτε και να δείχνετε την αγάπη σας με κάθε τρόπο!! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία στο κόσμο από την αγάπη! Και αν αυτό φαίνεται γραφικό, αναρωτηθείτε το εξής:  που υπάρχει ευτυχία? Που τα πράγματα καλυτερεύουν? Όπου υπάρχει αγάπη ή όπου υπάρχει γκρίνια?

Αφιερωμένο σε όλους εσάς που δε φοβάστε να αγαπήσετε!!

Καιρός να γίνουν γνωστές οι γιορτές μας!!

Την ιδέα αυτού του post την έχω πολύ καιρό στο μυαλό μου. Μέσω αυτού ήρθε η ώρα να γνωστοποιήσω τη γιορτή μου και τη γιορτή της φίλης μου της Λώρας που ελάχιστοι τις ξέρουν (άντε η Λώρα παίρνει και καμιά ευχή, εγώ τίποτα!). Έψαξα λοιπόν στο internet (μιας και είμαι άσχετη με θέματα εκκλησίας για να ψάξω αλλού) για τους Αγίους που μας ενδιαφέρουν. Πρώτον, συγκλονίστηκα με το πόσο δυκτυωμένη είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία και με το πόσα χριστιανικά blogs υπάρχουν. Δεύτερον, δεν βρήκα ούτε μια ιστορία που να είναι ολόιδια με κάποια άλλη. Τα βασικά γεγονότα είναι πάνω κάτω τα ίδια. Εγώ θα προσπαθήσω να τα ενώσω σε μια ιστορία κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορώ!

Απρόσωπες σχέσεις

Μεγάλωσα σε έναν γυάλινο κόσμο. Με παραμύθια και -γιατί να το κρύψω- σαπουνόπερες με έντονο το ρομαντικό στοιχείο και ευτυχισμένο τέλος. Αυτό που υπερίσχυε ήταν πάντα το συναίσθημα, η αγάπη και ο έρωτας! Τα ανθρώπινα συναισθήματα με λίγα λόγια. Πάντα πίστευα ότι θα βρω και εγώ τον πρίγκιπά μου, του οποίου τα αισθήματα θα είναι ανιδιοτελή και θα θέλει εμένα και μόνο εμένα!

Τι να παρατήσω πίσω?!?!

Τελευταία φορά! Για ποιόν ερωτευμένο είναι αρκετή?!?! Μετά θέλει και άλλη "τελευταία φορά" και μετά και άλλη... και προχωράει η ζωή. Και ζεις μόνο για αυτή την τελευταία φορά, που τόσο εύχεσαι τελικά να μην είναι τελευταία. Είναι σαν ναρκωτικό... θέλεις τη δόση σου αλλιώς νομίζεις ότι θα πεθάνεις!

Όταν όλα γύρω σου καταστρέφονται και εσύ προσπαθείς να επιζήσεις μέσα στα χαλάσματα...

Είναι στιγμές στην ζωή σου που αισθάνεσαι μόνος...Που το μόνο που βλέπεις γύρω σου είναι τα συντρίμμια των ίδιων σου των ονείρων όπου οι πρωταγωνιστές πλέον απουσιάζουν!!Που κάθεσαι και σκέφτεσαι "Γιατί πρέπει πάντα εγώ να υποφέρω και να κάνω αυτό που θέλει το μυαλό ενώ η καρδιά προστάζει άλλα?"...Όλα (πίστευα) πως είχαν μπει σε μια τάξη μετά από καιρό και μια ισορροπία είχε επέλθει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ στην ζωή μου!Είχα όλα όσα ήθελα, όσα πίστευα πως μου ήταν απαραίτητα για να αισθάνομαι εγώ καλά και να το βγάζω αυτό και στους ανθρώπους γύρω μου...

Τόσο απλό!

Μερικοί εύκολοι τρόποι για τον εντοπισμό του Ιστολογίου μου:

• Μπορείς να γίνεις αναγνώστης! Έτσι θα ενημερώνεσαι άμεσα από τον δικό σου λογαριασμό για ό,τι νέο ανεβαίνει!
• Το παραπάνω βέβαια, προϋποθέτει πως όλος ο κόσμος θα μάθει ότι είσαι αναγνώστης. Για όσους δεν αντέχουν τα φώτα της δημοσιότητας μπορούν να το προσθέσουν στους σελιδοδείκτες τους. Έτσι, κάθε φορά που θα ανοίγουν τον browser τους θα είναι καρφιτσωμένη η ετικετούλα με το όνομα του Ιστολογίου.

Πες μου πώς....?!?!

Υπάρχει κάτι που μας δένει... το ξέρω! Και αν τόσο καιρό προσπαθώ να το λύσω δε μπορώ! Ό,τι κι αν δοκίμασα... ό,τι κι αν έκανα... οι προσπάθειες έπεσαν στο νερό. Θέλω να το αφήσω να φύγει, αλλά αυτό επιμένει! Όσοι μήνες και αν πέρασαν οι μυρωδιές δεν έφυγαν! Είναι εκεί και με βασανίζουν κάθε φορά που κυκλοφορούν στον αέρα που αναπνέω. Τότε προσπαθώ να το καταπολεμήσω...

Πάντα εκεί.....

Τόσες σκέψεις.... αφήνω τους στίχους να μιλήσουν για μένα.. Δε θα σε συγχωρήσω ποτέ, γιατί πάντα διαλέγεις το εκεί!

Εσύ εκεί κι εγώ στου πόνου τον παράλληλο

Βαρύς χειμώνας

και το κλίμα ακατάλληλο

Εσύ εκεί κι εγώ στου κόσμου το υπόγειο να σε γυρεύω

σε μια ψεύτικη υδρόγειο

Κι εσύ εκεί κι ο έρωτάς σου διαταγή και τελεσίγραφο

Κι εγώ εδώ όλη τη νύχτα αγκαλιά με ένα αντίγραφο 

δικό σου

Εσύ εκεί κι εγώ στου πόνου τα μεγάφωνα να τραγουδάω

της αγάπης τα παράπονα

Εσύ εκεί κι εγώ σκυμμένος στην κασέτα σου

να με ματώνει η φωνή σου και το ψέμα σου

Παλιά μου όνειρα...

Μπορώ να το κόψω στα πέντε... Ένα κομμάτι για κάθε έναν που έχει χαθεί... Πρωτοχρονιά του επτά... τα πλακ αουτ της ΔΕΗ... να περπατάμε χέρι χέρι ως το πρωί... ενοχές και αντοχές... να μ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά...