Δίχως φόβο

Πάντες... τρόπος ζωής για πολλά αγόρια. Κι αν είναι επικίνδυνο, ποιός νοιάζεται?! Την ώρα που κρατάνε το τιμόνι νιώθουν Θεοί. Η άσφαλτος τους ανήκει. Αλλαζονεία! Η ταχύτητα και ο κίνδυνος είναι που τους εξιτάρει ακόμα περισσότερο. Η ζώνη?! Είναι απλώς ένα εμπόδιο γι' αυτούς. Χωρίς αυτήν απολαμβάνεις περισσότερο την ταχύτητα. 

Χειρόφρενο σηκωμένο και στη στροφή με 180 και βάλε. Μέσα στο αμάξι 2-3 φίλοι, η μουσική στο τέρμα...όπως και το γκάζι. Κόντρες με τα άλλα αυτοκίνητα.

Blue...

Μου φέρνει στο νου ένα συγκεκριμένο άτομο... είχε στα μάτια την ίδια γλυκειά θλίψη που μου βγάζει αυτό το τραγούδι. Άραγε την έχει ακόμα?!

Authority

Λένε πως ο πραγματικός χαρακτήρας του ανθρώπου φαίνεται όταν αποκτά εξουσία. Κάθε μορφή εξουσίας. Και για να το κάνω πιο συγκεκριμένο... μιλάω για την εξουσία που δίνουν κάποιοι στις πρώην τους, το δικαίωμα αν θέλετε να καθορίσουν το μέλλον της παροντικής τους σχέσης.
Οι περισσότερες (για να μην πω όλες- δεν μ αρέσει να γίνομαι απόλυτη) θα τους χώριζαν. Το πιο εύκολο είναι αυτό, να χωρίσεις ένα ζευγάρι. Εξαφανίζεις την μέγαιρα (γιατί για τις πρώην όλου του κόσμου η νυν είναι μια μέγαιρα και το αντίθετο), ικανοποιείς τον εγωισμό σου και συνεχίζεις τη ζωή σου με τον πρίγκιπα.......

Επέτειος χωρισμού

    Είναι πράγματι πικρή η ώρα όταν δύο άνθρωποι διαλύουν μια σχέση που ίσως με κόπο δημιούργησαν.Ο καθένας φεύγει με τις δικές του πληγές,τις δικές του σκέψεις γιαυτό που αφήνει πίσω του και η ζωή συνεχίζεται...

  Μόλις χωρίσεις λοιπόν,έρχεται η στιγμή που ακούς τραγουδάκια του τύπου ''εγώ ακόμα σ'αγαπώ'', "γύρνα πίσω θα πεθάνω" ,πίνεις προκειμένου να ξεχάσεις αυτόν τον βλάκα που σε έκανε να κλαις με μαύρο δάκρυ και αρχίζεις τις γνωστές κατάρες..!Αυτό γίνεται για εβδομάδες.Όταν αρχίζει να περνάει λίγο ο θυμός που νιώθεις πιάνεις γνωστούς και φίλους προκειμένου να τον κατηγορήσεις για όλα αυτά που σου είχε κάνει και φυσικά να δείξεις πως αυτός έφταιγε που χωρίσατε.

Ροζ Συννεφάκια

Οι αθεράπευτα ρομαντικές ιστορίες δεν σκοτώνουν ποτέ τους ήρωές τους. Μάλλον αυτός είναι ο λόγος που με απογοητεύουν! Η πραγματική ζωή δεν έχει ροζ συννεφάκια. Είναι ζούγκλα!

Διαβάζοντας, λοιπόν, πριν λίγους μήνες το Mερσέντες Χιλ εκνευρίστηκα απίστευτα. Ο ήρωας σκοτώθηκε και η ηρωίδα αποτυγχάνοντας να συνεχίσει τη ζωή της κλείστηκε στον εαυτό της. Λίγο πριν το τέλος της ζωής της μια τσιγγάνα της δίνει πίσω τη χαμένη της ζωή... την ελπίδα και την ευκαιρία να ξανα ζήσει τον μεγάλο έρωτα, αλλά και την λάμψη μιας ζωής που άφησε χωρίς δισταγμούς. 

Russian Roulette

"Είμαι άστατος πολύ και όπου θέλω εγώ πηγαίνω...", μας λέει ο Τερζής. Και αναρωτιέμαι εγώ, είναι εφικτό ένας άστατος χαρακτήρας να γίνει σταθερός? Αλλάζουν ποτέ οι άνθρωποι? Ίσως αλλάζουν όταν ερωτεύονται. Όταν, όμως, φύγει ο έρωτας τι... ή ποιός από τους δύο μένει?