Στα μονοπάτια της "Μοναξιάς"

-Θα μπορούσες να έχεις όποιον άντρα γουστάρεις.
-Ή γυναίκα...
-Τι...?
-Θα μπορούσα να έχω όποιον άντρα ή όποια γυναίκα. Αυτό λέω!

Λίλιθ, Η μοναξιά δεν μου ταιριάζει

Μια ανάρτηση που είναι υπό κατασκευή εδώ και έξι περίπου μήνες. Μια ατάκα που ήταν στο παράθυρο περιγραφής του blog πάνω από ένα χρόνο. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα...

Εκείνο το απόγευμα ήμουν στο σπίτι μιας συμμαθήτριάς μου. Υποσχέθηκε πως είχε να μου δανείσει κάτι που σίγουρα θα μου άρεσε! Έτσι έπεσε η Μοναξιά στα χέρια μου. Η ιδιαίτερη ηρωίδα άγγιξε την ψυχή μου (πόσο κλισέ αυτή η έκφραση!). Όχι! Απλώς την πήγα με χίλια!! Δεν θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες και προσωπικά σχόλια γιατί ξέρω πως στον συγγραφέα της δεν αρέσει να σχολιάζουν τα βιβλία του.

Πόοοοσο άγχος!!!!

Πριν από περίπου τέσσερα χρόνια ξύπνησα στις 7παρα κάτι, ντύθηκα, πήρα τον parker μου, το τυχερό μου στυλό, το τυχερό μου κρεμαστό και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Πανελλαδικές 2010. Για κοίτα πώς περνάνε τα χρόνια! Ακόμα με θυμάμαι να κοιτάω τα θέματα και να λέω στον εαυτό μου "ό,τι γίνει έγινε... εξάλλου εγώ αεροσυνοδός θέλω να γίνω"! Δεν είχα να αποδείξω τίποτα σε κανέναν (εκτός από ένα πείσμα που μου βγήκε σε καλό), το αποτέλεσμα ήταν προσωπικό. Δική μου η νίκη, δική μου και η ήττα!

Salvation

Τελικά σε όποια πόλη και να μεγαλώσαμε, σε όποια ήπειρο και να γεννηθήκαμε... όλοι κάνουμε τις ίδιες σκέψεις...

"You may have to live the rest of your life alone, never being joined with the one person you love in all the world. Don't you find it scary?"

Aomame stared at the red wine in the glass. "Maybe I do," she said. "But

Άρες Μάρες....Κουκουνάρες!!

Λένε πως καλό είναι να μην μεταφέρουμε τα κόμπλεξ των περασμένων μας σχέσεων στις επόμενες. Ποιοί το λένε?? Προφανώς οι επόμενες σχέσεις μας. Αν το καλοσκεφτείς ο λόγος που το λένε δεν είναι και τόσο ανιδιοτελής. Δεν είναι ότι θέλουν να χτίσουν μια υγιή σχέση πάνω σε γερές βάσεις. Είναι γιατί απλά θέλουν να μας δημιουργήσουν καινούριες ανασφάλειες. Αναζητάνε την πρωτιά.

Γνωστοί και Άγνωστοι...

Την μεγαλύτερη απογοήτευση μας την δίνουν αυτοί που κάποτε ξέραμε καλά. Πώς αλλιώς λέγεται το αίσθημα που δεν αναγνωρίζεις τον άνθρωπο που είχες τόσους μήνες δίπλα σου. Όταν αυτός σου βγάζει τον χειρότερό του εαυτό. Κι όμως ήταν αυτός πάνω στον οποίο είχες εμπιστευτεί τη ζωή σου πριν λίγο καιρό. Πώς έγινε και έκανες τέτοιο λάθος??

Hopes...

Τι έγινε με όλα όσα ονειρευτήκαμε?? Με όσα δεν ζήσαμε??

Με όλα όσα υποτίθεται πως μας περίμεναν?? Με όσα πιστέψαμε??

.

YTILAER....

Τις περισσότερες φορές ο λόγος για τον οποίο απογοητευόμαστε με τους ανθρώπους έχει να κάνει με τις προσδοκίες μας. Περιμένουμε πράγματα από αυτούς χωρίς ποτέ να τους ρωτήσουμε αν θέλουν και αν είναι σε θέση να μας τα δώσουν. Δεν είναι δικό τους το λάθος. Στην πραγματικότητα είναι λάθος εκτίμηση... 

Insecurity, fear and anxiety....

Το αλατοπίπερο σε μια σχέση είναι η ζήλια. Είναι εκείνη η μικρή σουβλιά που νιώθεις για οποιοδήποτε θηλυκό κεντρίζει την προσοχή του. Εκείνη η σουβλιά που ένιωσες όταν είδες την ματιά που έριξε στην κοπέλα που κάθεται δίπλα ή όταν αναφέρθηκε σε κάποια πρώην!

Είναι καλό να υπάρχει- σε μικρό βαθμό- γιατί σε κάνει να συνειδητοποιείς πως ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου είναι δικός σου... αλλά όχι δεδομένος! 

Τί γίνεται όμως για τις περιπτώσεις που εκείνη ξεπερνάει τα όρια? Γιατί όπως λέει και το ρητό "δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά"!

Οι διαφορές...

    Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός.Έχει τα δικά του πιστεύω,τις δικές του "παραξενιές",τα δικά του στάνταρ. Όταν όμως αναπτύσσεται μια σχέση,φιλική ή ερωτική,που πάει αυτή η διαφορετικότητα;Συνήθως προσπαθούμε να ακολουθήσουμε τον άλλον σε αυτά που εκείνος πιστεύει και θέλει, μειώνοντας έτσι ουσιαστικά τον ίδιο τον εαυτό μας!!! Η διαδικασία αυτή, κατά τη γνώμη μου,είναι η προσπάθεια μας να γίνουμε αποδεκτοί από τους άλλους.Η μοναδικότητα,λοιπόν,πάει περίπατο.Όταν όμως τελειώσει αυτή η σχέση;Μένεις με τον καινούργιο χαρακτήρα που δημιούργησες για να σε αποδεχτούν ή προσπαθείς να ανακτήσεις τον παλιό σου εαυτό; 

Το εγώ και το εμείς...

Όσο περνάει ο καιρός οι σχέσεις δυσκολεύουν... Αντί να ερχόμαστε πιο κοντά κλεινόμαστε όλο και περισσότερο. Κοιτάμε το εγώ και χάνουμε το εμείς. Κοιτάζοντας τριγύρω οι περισσότεροι καταναλώνονται σε σχέσεις εφήμερες χωρίς υποχρεώσεις και σκοτούρες. Και είναι τόσο κρίμα να βλέπεις ανθρώπους μόνους τους. Άνθρωποι που ψάχνουν έναν άνθρωπο να τον νιώσουν δικό τους. Θέλουν να πάρουν... θέλουν όμως να δώσουν?? Από την άλλη πόσοι έχουν κάποιον δίπλα τους, αλλά νιώθουν ακόμη πιο μόνοι τους??

Το άλλο μας μισό...

Χαζεύοντας ζευγάρια στο δρόμο αναρωτιέμαι αν υπάρχει η τέλεια σχέση. Άλλοι μου είπαν πως δεν υπάρχει, ενώ άλλοι μου είπαν πως υπάρχει... αρκεί να υπάρχει και κέρατο. Αναρωτιέμαι αν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ενός ατόμου εκνευρίζουν όλες του τις σχέσεις ή αν υπάρχουν κάποιες που τα ανέχονται. Μήπως, όμως, δεν δείχνει τα ίδια σε όλους??

Kissing in the moonlight

Κάποιες νύχτες θα μένουν αξέχαστες, όσο θα υπάρχουν άνθρωποι με την ικανότητα να τις ξετρυπώνουν όταν τις έχεις ξεχάσει. Συναισθήματα θα ξυπνάνε. Τι σημασία μπορούν να έχουν όλα αυτά τον λάθος χρόνο...?!?!

Στην τελική, όπως και να το κάνουμε...

"είναι και κάτι λάθη ζωή να έχεις να τα επαναλαμβάνεις"!!

Αντικειμενική Αξία

Κάποια στιγμή, για καλή μας τύχη, έρχεται στη ζωή μας ένας άνθρωπος που μας αλλάζει την κοσμοθεωρία. Μας δίνει να καταλάβουμε πόσο παιδιάστικες ήταν κάποιες συμπεριφορές. Και αναθεωρούμε όχι όσα σκεφτόμασταν για τους άλλους, αλλά και για τον ίδιο μας τον εαυτό.

Όλη μου η ζωή μια παράσταση...

  Όλη η ζωή μου είναι μια παράσταση με βασική πρωταγωνίστρια εμένα!Στην παράσταση αυτή υπάρχουν κάποιο συμπρωταγωνιστές που υπάρχουν πάντα μέσα στην σκηνή και κάποιοι άλλοι που κάνουν guest εμφανίσεις.Οι σημαντικότεροι ρόλοι παίζονται από ανθρώπους που είναι και θα είναι για πάντα στη ζωή μας, με κάθε τρόπο.Είναι αυτοί που βρίσκονται πάντα δίπλα μας σε κάθε δυσκολία και κάθε χαρά.Είναι εκείνοι που θεωρούμε στήριγμά μας, καθώς είναι δίπλα μας από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας.Κάποια στιγμή όμως οι άνθρωποι αυτοί αποχωρούν από τη ζωή μας για πάντα και δεν υπάρχει κανένας τρόπος επιστροφής δυστυχώς.Το κενό που αφήνουν πίσω τους είναι τεράστιο και φυσικά κανείς δεν μπορεί να το καλύψει όσα χρόνια και αν περάσουν!Είμαστε όμως αναγκασμένοι να προχωρήσουμε στη ζωή μας χωρίς αυτούς.Όσο περνούν τα χρόνια άνθρωποι μπαινοβγαίνουν στη ζωή μας για μερικές σκηνές μόνο καθώς δεν έχουν τη διάθεση να συνεχίσουν να διαδραματίζουν κάποιο ρόλο στην παράσταση μας.Η φιλική συμμετοχή τους μερικές φορές δεν είναι αναγκαία, είναι όμως απαραίτητη προκειμένου να μην επιλέξουμε ίδιους ηθοποιούς στην πορεία.

In the darknest night Hour

Πριν τελειώσει ο χρόνος... Πριν χαθεί η μαγεία... Πριν αναμειχθούν τρίτοι... 
Γιατί είναι ωραίο όταν μετά τον ενθουσιασμό μένει ο έρωτας......

Καλή χρονιά!!!!