Πόοοοσο άγχος!!!!

Πριν από περίπου τέσσερα χρόνια ξύπνησα στις 7παρα κάτι, ντύθηκα, πήρα τον parker μου, το τυχερό μου στυλό, το τυχερό μου κρεμαστό και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Πανελλαδικές 2010. Για κοίτα πώς περνάνε τα χρόνια! Ακόμα με θυμάμαι να κοιτάω τα θέματα και να λέω στον εαυτό μου "ό,τι γίνει έγινε... εξάλλου εγώ αεροσυνοδός θέλω να γίνω"! Δεν είχα να αποδείξω τίποτα σε κανέναν (εκτός από ένα πείσμα που μου βγήκε σε καλό), το αποτέλεσμα ήταν προσωπικό. Δική μου η νίκη, δική μου και η ήττα!

Πανελλαδικές 2014... Περίπου ίδια διαδικασία. Άγχος?? Τριπλάσιο!! Αυτή τη φορά ο ρόλος μου ήταν άλλος. Έπρεπε να αποδείξω ότι έκανα καλά τη δουλειά μου. Το χρωστούσα, φυσικά, στο παιδί μου που με εμπιστεύτηκε, αλλά κυρίως στον εαυτό μου. Να ξέρω ότι ήμουν επαρκής. Ότι δεν είχα τίποτα να ζηλέψω από τους άλλους. Λάθη ασφαλώς και θα έκανα... απλώς να μην ήταν κραυγαλέα!

Το ότι, τελικά, δεν έγινα αεροσυνοδός μου βγήκε σε καλό. Όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Με τους ενήλικες δεν έχω και τόση υπομονή, οπότε μάλλον δεν θα ήμουν κατάλληλη για μια τέτοια θέση. Με τα παιδιά είναι αλλιώς. Μπορείς να πλάσεις τον χαρακτήρα τους, δεν μπορείς να τους κρατήσεις κακία. Και μετά αυτή η αγάπη που λαμβάνεις... σ' αγαπάνε ειλικρινά. Δεν τους ενδιαφέρει αν είσαι όμορφη ή άσχημη, αν είσαι χοντρή ή αδύνατη, αν φοράς γυαλιά μυωπίας γιατί πάλι έπαθες μόλυνση στα μάτια. Τους αρκεί να είσαι δίπλα τους.

Εκτός αυτού, δεν θα άλλαζα για τίποτα την τσιρίδα μόλις σήκωσα το τηλέφωνο: "Τους τα πήραμε τα σώβρακα!!!! Τα ήξερα όλα!!". Πώς να μη σου προκαλέσει συγκίνηση?? 

Κοιτώντας, λοιπόν, πίσω επιβεβαιώνομαι. Όλα έρχονται φυσικά σε αυτή τη ζωή. Χρειάζεται να προσπαθήσουμε... αλλά όχι να τα κυνηγήσουμε πολύ. Ό,τι δεν έρθει ίσως να μην μας ταίριαζε τελικά!