Στα μονοπάτια της "Μοναξιάς"

-Θα μπορούσες να έχεις όποιον άντρα γουστάρεις.
-Ή γυναίκα...
-Τι...?
-Θα μπορούσα να έχω όποιον άντρα ή όποια γυναίκα. Αυτό λέω!

Λίλιθ, Η μοναξιά δεν μου ταιριάζει

Μια ανάρτηση που είναι υπό κατασκευή εδώ και έξι περίπου μήνες. Μια ατάκα που ήταν στο παράθυρο περιγραφής του blog πάνω από ένα χρόνο. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα...

Εκείνο το απόγευμα ήμουν στο σπίτι μιας συμμαθήτριάς μου. Υποσχέθηκε πως είχε να μου δανείσει κάτι που σίγουρα θα μου άρεσε! Έτσι έπεσε η Μοναξιά στα χέρια μου. Η ιδιαίτερη ηρωίδα άγγιξε την ψυχή μου (πόσο κλισέ αυτή η έκφραση!). Όχι! Απλώς την πήγα με χίλια!! Δεν θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες και προσωπικά σχόλια γιατί ξέρω πως στον συγγραφέα της δεν αρέσει να σχολιάζουν τα βιβλία του.

Λίγα χρόνια μετά το βρήκα στο ράφι μιας βιβλιοθήκης και σκέφτηκα "γιατί όχι μια δεύτερη φορά"? Εξάλλου, είμαι της άποψης ότι τα βιβλία έχουν πολλά και διαφορετικά πράγματα να σου πούνε κάθε φορά που τα διαβάζεις. Αυτό το βιβλίο έπρεπε να γίνει δικό μου! Αλλά όχι έτσι! Έπρεπε να το συνοδεύει η υπογραφή του συγγραφέα του!

Την εμμονή μου δεν θυμάμαι πότε την απέκτησα... ίσως την πρώτη φορά που το διάβασα... ίσως την δεύτερη... Ποιος νοιάζεται? Ο καιρός περνούσε και φως δεν έβλεπα!

Ιούνιο του 2013 εκδίδονται Οι Παντρεμένες. Ένα συμπτωματικό ταξίδι στην Αθήνα, μια παρουσίαση βιβλίου. Μια ευκαιρία που έχασα. Το σκεφτόμουν συνέχεια...  πώς να πήγαινα?? Έπρεπε να το είχα οργανώσει καλύτερα!! Damn!!!

Ώσπου πριν λίγους μήνες και αρκετή αναμονή μετά έρχεται μια παρουσίαση βιβλίου στη Θεσσαλονίκη. Τελεσίγραφο: Λώρα την Παρασκευή θα με πας στην παρουσίαση!!!! Δεν θυμάμαι να της είχα δώσει περιθώρια! Ντρεπόμουν τόσο πολύ να πάω για την υπογραφή... αλλά δεν έφευγα από εκεί αν δεν την έπαιρνα!

Και κάπως έτσι βρέθηκα να γνωρίσω τον συγγραφέα, αλλά και να μάθω ότι η ηρωίδα του υπάρχει! What?!?! Ο μύθος υπάρχει?!?!?! Υπήρχε... και την συνάντησα και από κοντά. Και δεν απογοητεύτηκα καθόλου, παρά τους ενδοιασμούς μου.

Τώρα δεν μένει παρά μια τρίτη ανάγνωση για να ολοκληρωθεί η άποψή μου!