Τελικά, αρχίζω να πιστεύω πως η μνήμη μας είναι επιλεκτική! Πως οι άνθρωποι έχουν μηχανισμούς να ξεχνάνε όσα τους πονάνε... αυτοάμυνα με λίγα λόγια! Γιατί όταν έχασα το κούμπωμα από το σκουλαρίκι μου θυμόμουν ότι είχα ένα εφεδρικό σε ένα κουτάκι, αλλά δε θυμόμουν που το είχα βάλει! Kαθώς, όμως, τυχαία έκανα ανασκαφές στη ντουλάπα μου, βρήκα το περιβόητο κουτάκι.
Είναι μικρό και μαύρο, με πορτοκαλί γράμματα. Ταξίδεψε αρκετά χιλιόμετρα για να βρεθεί σε μένα μαζί με τα σκουλαρίκια... και μάλιστα αεροπορικώς(δώρο της αδερφής μου από τη Γερμανία)! Σίγουρα πάντως ήταν λιγότερα από όσα έκανε το μπρελόκ που ήταν μέσα για να ρθει σε μένα. Δε θυμάμαι αν το έβαλα ποτέ στα κλειδιά μου... δε θυμάμαι ούτε από ποιά χώρα ήταν (I love google!!!!) αλλά θυμάμαι πολύ καλά τη στιγμή που το πήρα! Θυμάμαι πολύ καλά τη στιγμή που το καταχώνιασα εκεί μέσα!
Το γλυκούλη μου!! Είναι κρίμα θα θαφτεί πάλι.....
Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια σφηνομένα σ' ένα όχι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου