"Θέλω πίσω την αθωότητά μου", φωνάζει η Emilie Autumn στο ομόνυμο κομμάτι. Την πρώτη φορά που το άκουσα πριν από μερικούς μήνες δεν είχα καταλάβει την σημασία του. Μαθαίνοντας, όμως, ότι το ερμηνεύει κάποια που έχει πέσει θύμα βιασμού στα έξι της, καταλαβαίνεις όλο τον πόνο και το θυμό που βγάζει μέσα από τη μουσική και τους στίχους της, εναντίον του βιαστή της.
Σίγουρα είναι τραγικό, αλλά μην νομίζεται ότι είναι σπάνιο για μια γυναίκα!
Γιατί, όλοι έχετε το βιασμό ως ένα περιστατικό στο οποίο το συγγενικό/φιλικό πρόσωπο βιάζει το μικρό κοριτσάκι (δεν θα επεκταθώ στα περιστατικά που αφορούν αγοράκια) ή στον άγνωστο-ανώμαλο που βιάζει τη γυναίκα κάποιο βράδυ που γυρίζει μόνη στο σπίτι της. Όλα αυτά είναι τραγικά περιστατικά, όχι όμως ο μόνος τρόπος!
Πιστεύω πως ένας άλλος τρόπος βιασμού είναι όταν ασκείται ψυχολογικός πόλεμος στην γυναίκα για να ενδώσει. Όταν αυτή δεν θέλει ή φοβάται και αυτός της λέει ένα σωρό λόγια για να την πείσει. Εδώ δεν πρόκειται για απειλές. Την κάνει να νιώσει τύψεις, άσχημα, την κάνει να νιώσει ότι υπάρχει συναισθηματική ανταπόκριση και να χάσει τις αμφιβολίες της προσωρινά. Επειδή, όμως, η γυναίκα είναι συναισθηματικό ον και δίνει και τη ζωή της (δεν θα αναλύσω εγώ αν έτσι είναι εκ γενετής ή αν τη μεγαλώνει η κοινωνία με αυτό τον τρόπο), αν μετά δεν εκπληρωθούν οι προσδοκίες της νομίζει ότι βιάστηκε. Την εκμεταλεύτηκαν. Βεβηλώθηκε το σώμα της... και ακόμα χειρότερα η ψυχή της. Έδωσε χωρίς να της δώσουν! Πόσες γυναίκες δεν σιχαίνονται τον εαυτό τους μετά από τέτοια περιστατικά!! Κατηγορούν τον εαυτό τους ότι αυτές προκάλεσαν. Μερικές φτάνουν σε σημείο να αποστρέφονται οποιαδήποτε επαφή με αρσενικό.
Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν πολλοί ανεύθυνοι (για να εκφραστώ κόσμια) εκεί έξω. Υπόσχονται πολλά για μια βραδιά, αλλά όχι μόνο φεύγουν χωρίς να δώσουν αλλά παίρνουν και ένα κομμάτι σου μαζί τους. Ένα κομμάτι αθωότητας....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου