Στο απύθμενο κενό μου...

Είσαι εδώ για ακόμη μια φορά....δεν ξέρω για πόσο αυτή την φορά....
Ξημερώνει σε λίγο και το μπλε του ουρανού το φωτεινό θα σε πάρει μακρυά μου...θα ψάξω έναν τρόπο να σταματήσω λίγο τον χρόνο...θέλω να νιώσω την ανάσα σου...θέλω να μυρίσω το άρωμα από το κορμί σου...να! τόσο λίγο μόνο...να μείνεις εδώ που τόσο σε θέλω και σε λαχταρώ...μην κοιτάς τους δείκτες του ρολογιού....ξέρω θα μου ότι θα μου πεις "...πρέπει να φύγω....." και θα χαθείς....πάρε με μαζί σου μάτια μου στα σύννεφα σαν πας...δεν θέλω να μείνω σ' αυτή την φυλακή...τρομάζω με τόσο σκοτάδι εδώ...μόνο εσύ ξέρεις με τον δικό σου τρόπο να φωτίζεις τα βράδια μου...μείνε και αν αποκοιμηθείς μην φοβηθείς εγώ θα μείνω δίπλα σου με ανοιχτά τα μάτια για να μην έρθει κανένας εφιάλτης στα όνειρα σου...θα είμαι ο
φύλακας ο άγγελος σου...έστω και για λίγο εμένα μου αρκεί...και αν μέσα στο παραμιλητό σου ψιθυρίσεις το όνομα μου μην τρομάξεις και μου ξυπνήσεις...θα μαι δίπλα σου να σε κοιτάζω μη μπορώντας θα σου λέω Σ' αγαπώ.....
Μα σαν ξυπνήσεις θέλω να μου πεις....που θα πας και χωρίς εμένα πως θα ζεις....ξέρω θα μου πεις πως δεν ήμουν για σένα το σπίτι για να περάσεις στο πλευρό μου μια ζωή...και ότι εμείς οι δυο "ως εδώ"...δεν θέλω να μου πεις πως κάποτε με αγάπησες αληθινά...και τώρα τι;;; ότι ενώθηκαν αργά τα όνειρα μας...και τώρα τι;;;;και ότι το δικό σου όνειρο χωρίστηκε νωρίς από το δικό μου..... ξέρω πως αυτά θέλεις να μου πεις...όμως όχι μην με πικράνεις γιατί άλλο πια δεν μπορώ...πες μου μόνο πως ξεχνώντας με πως θα ζεις;;;.....θέλω να σου φωνάξω ΠΟΣΟ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ...και ας σ' έχω εδώ...θέλω να σου σιγοτραγουδήσω "....Ειναι ο αερας που τα βραδυα μου σφυραει,ειναι η καρδια μου που πηχτα σε αγαπαει,
ειναι η ζωη μας που αφησαμε και παει,μια φλεβα ερωτα που σπαει και χτυπαει...
Ειναι το φως σου που μ'αγγιζει και ανθιζω,ειναι που εμαθα στο τιποτα να ελπιζω,
ειναι που επαψα την τυχη μου να βριζω,μια τυχη ατυχη που πια δεν τη γνωριζω...
Σε θελω, σε θελω....με ντυνω, με στολιζω, παρε με, με χαριζω...
Σε θελω, σε θελω...σε σενα που ελπιζω, σε σενα με χαριζω...
Ειναι τα ματια σου που κλεινεις και τρομαζω, ειναι που μεσα σου σαν χρωμα ξεθωριαζω,
ειναι που θελω το κορμι σου και δισταζω, μη φυγει τ'ονειρο καθως θα σ'αγκαλιαζω...
Σε θελω, σε θελω...με ντυνω, με στολιζω, παρε με, με χαριζω...
Σε θελω, σε θελω...σε σενα που ελπιζω, σε σενα με χαριζω..."
Υπαρχουν στιγμες που ακουω τη φωνη σου και ξερω πως δεν γινεται να εισαι εσυ...
Υπαρχουν στιγμες που μου λειπεις τοσο,μα τοσο,πολυ...
Γυρνα πισω και κανε ολες αυτες τις στιγμες να εξαφανιστουν..Γιατι δεν εχεις ιδεα ποσο πολυ πονανε...!!!ΉΜΟΥΝ ΚΑΙ ΉΣΟΥΝ ΕΚΕΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΟ ΑΛΛΑΖΕΙ!!!!!!

[Το παραπάνω κείμενο, φυσικά, δεν είναι δικό μου. Το βρήκα στην ομάδα στο facebook "Όταν θέλεις ψάχνεις τρόπους...Όταν δεν θέλεις ψάχνεις αιτίες". Το περιεχόμενο μου θύμισε μια καταθλιπτική θα έλεγα φάση της ζωής μου. Ο τίτλος του μου θύμισε κάποια ποιήματα που είχε διαβάσει κάποτε... ίσως και κάποια γραπτά μου. Το ότι έκανα 3 χρόνια να βγω από αυτήν, για διάφορους κατά καιρούς λόγους, τώρα μου δείχνει ότι η εφηβεία μου ήταν πιο δύσκολη από όσο φανταζόμουν τότε...! 
Και καθώς πλησιάζει η μέρα να κλείσω τα 19, συνειδητοποιώ πόσο σε αλλάζει το να τελειώνεις το σχολείο και να βγαίνεις από τον προστατευμένο γυάλινο κόσμο σου! Πράγματα που νόμιζες ότι θα "σου έσπαγαν την καρδιά" χάνουν την αξία του και η καθημερινότητά σου αλλάζει ριζικά!]