Θεσσαλονίκης Ιστορίες...

Τις προάλλες έπεσε στα χέρια μου κάποιο μυθιστόρημα (θα προτιμούσα να μην επεκταθώ σε τίτλο και συγγραφέα). Όταν, όμως, διαβάζω λογοτεχνία (όρος για τον οποίο υπάρχουν διφορούμενες απόψεις) βγαίνει η φιλόλογος από μέσα μου και κρίνω τα πάντα. Σε γενικές γραμμές η πλοκή μ' άρεσε. Αλλά, ρε φίλε, μυθιστόρημα γράφεις όχι άρθρο σε εφημερίδα. Δώσε καμιά περιγραφή, καμιά λεπτομέρια. Δώσε λίγη αγωνία στον αναγνώστη. Όλη η ροή των γεγονότων ήταν ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε! Για πότε έμαθα ό,τι έγινε στο παρελθόν, για πότε έμεινε έγκυος η πρωταγωνίστρια, για πότε λύθηκε η παρεξήγηση των πρωταγωνιστών χαμπάρι δεν πήρα! Μια παρεξήγηση 25χρόνων λύθηκε σε τέσσερις (χωρίς υπερβολές) σελίδες! Θα μου πεις πως δεν μπορούν όλοι να γράφουν ένα κάρο σάλτσες. Συμφωνώ! Γι' αυτό και η συγγραφή θέλει υπομονή και ταλέντο!  Δεν το κατέχουν όλοι το άθλημα. Έπειτα, κάποιος πρέπει να εμπλουτίσει το λεξιλόγιο του συγγραφέα! Πήρε μια λέξη από τον Σολωμό και την έκανε καραμέλα! Δεν είναι ωραίο σε ένα κείμενο απλό  να εμφανίζεται πεντακόσιες φορές μια πιο λόγια λέξη ξεκρέμαστη! Στην αρχή έριξα το φταίξιμο στον εκδότη. Μετά σκέφτηκα πως αν δεν ήταν και αυτός ίσως να γινόταν πιο συχνά η εμφάνισή της. Άλλη μια ξενέρα έφαγα στα κεφάλαια που την αφήγηση είχε το πνεύμα μιας νεκρής γριάς που ήταν γειτόνισσα στο εξοχικό του ενός από τους δύο πρωταγωνιστές (ήταν τρεις στο σύνολο, δυο φίλοι και μια γκόμενα). Απλά ΕΛΕΟΣ!!! Απορώ πως το σκέφτηκε δηλαδή! Και ακόμα περισσότερο απορώ που δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να του το διορθώσει!!!

Από άποψη περιεχομένου η πλοκή ήταν πιασάρικη! Κινήθηκε γύρω από την άποψη ότι η Θεσσαλονίκη είναι ένα μεγάλο κρεβάτι και ότι είναι πολύ μικρή για να χωρέσει δύο αντιπαλους (το "εχθροι" είναι κάπως βαρύ). Πράγματι, μετά από μια ερωτική απογοήτευση όπου και να πας θα σου θυμίζει αυτό που θέλεις να ξεχάσεις. Για κάποιο λόγο όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο κέντρο. Σαφώς, δεν νοείται ζευγαράκι που να μην έχει κάνει ρομαντική βολτούλα σε παραλία, που να μην έχει βγει φωτογραφία στον Λευκό Πύργο και δεν έχει λιώσει σε καφετέρια της Καμάρας. Ε, κάπου εκεί είναι που σε πιάνει τρέλα και θες να φύγεις τρέχοντας!! Βέβαια, αυτό περνάει μετά από λίγο καιρό. 

Τέλος, εκτός από τα στραβά αξίζει να πω ότι δεν περίμενα από άντρα να περιγράψει με τόσο όμορφο και γλυκό τρόπο τον έρωτα ανάμεσα σε δύο φίλες. Βέβαια και αυτή η περιγραφή είχε ελείψεις. Πρώτον, γιατί δεν μας έδωσε τις σκέψεις και των δύο παρά μόνο της μιας κοπέλας. Δεύτερον, γιατί θα προτιμούσα η πρωταγωνίστρια να μεγάλωνε το παιδί της με την φίλη της και όχι να το φορτώσει στην πρώην σχέση της. Κίνηση την οποία δεν κατάλαβα, γιατί σε αυτό το μυθιστόρημα, όπως προείπα, μιλούσαν μέχρι και τα πνεύματα αλλά όχι η πρωταγωνίστρια!!

Αν θα το πρότινα σε κάποιον άλλον?!?! Σίγουρα όχι!!!

"Η εκδίκηση δεν είναι λύση, δεν ξεδιαλύνει πάντα τα πράγματα. Ενίοτε τα συσκοτίζει".......

"Ο έρωτας βιάζεται και δεν υποψιάζεται"...