Είχαμε περάσει μαζί μια μακριά ημέρα που μου είχε φανεί σύντομη. Είχαμε υποσχεθεί ο ένας στον άλλον ότι όλες οι σκέψεις μας θα ήταν κοινές και για τους δυό μας κι ότι στο εξής οι δύο ψυχές μας θα ενώνονταν σε μία. Ένα όνειρο που δεν έχει τίποτα το παράξενο, σε τελική ανάλυση, εκτός από το ότι, ενώ το έχουν ονειρευτεί όλοι οι άνθρωποι, δεν το πραγματοποίησε κανείς.
Φοβόμαστε να παλέψουμε για τα όνειρά μας. Φοβόμαστε την αποτυχία, τα λόγια του κόσμου, τη γνώμη των γύρω μας. Ωστόσο, πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάληξη για τόσες και τόσες σχέσεις αν απλά τολμούσαν?
Charles Baudelaire, Η μελαγχολία του Παρισιού
Δεν θα πνίγονταν στη θάλασσα των αναμνήσεων και της νοσταλγίας. Θα είχαν τηρήσει υποσχέσεις. Η ζωή τους δεν θα ήταν τέλεια, αλλά τουλάχιστον δεν θα υπήρχε το αίσθημα της διαρκούς απώλειας..... το αίσθημα του κενού. Γιατί όταν οι ψυχές ενωθούν είναι δύσκολο να χωρίσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου