Untitled...

Μπήκε στην καφετέρεια και κάθισε στον δεύτερο καναπέ που βρήκε. Αυτός την ακολούθησε. Ήταν σίγουρη ότι θα κάτσει απέναντί της... αυτός, όμως, κάθισε δίπλα της!! Φοβήθηκε ότι θα ακούσει την καρδιά της. Τόσο δυνατά χτυπούσε! Κάπως έτσι πρέπει να είναι ο έρωτας, σκέφτηκε! Τις σκέψεις της διέκοψε η σερβιτόρα. Πόσο εκνευριστηκές γίνονται ώρες ώρες!! 

Μόλις εκείνη έφυγε αυτός άρχισε να της μιλάει. Μιλούσε για όσα του συνέβησαν στο διάστημα που μεσολάβησε από την τελευταία τους συνάντηση. Πως είναι τα πράγματα στη δουλειά, που βγήκε με τους φίλους του. Σκέφτεται άραγε τα όσα του είπε? Θα της κάνει νήξη? Αν όχι τότε γιατί της πρότεινε να πάνε για καφέ? Και πάλι διακοπή από τη σερβιτόρα! Άφησε το χυμό της και τον γαλλικό του (μα ποιός λογικός άνθρωπος πίνει καφέ τέτοια ώρα?) και εξαφανίστηκε. Μέσα της ευχήθηκε να μην τους ξαναδιακόψει!

Το βλέμα της ταξίδεψε στα μάτια, στα χείλη, στο λαιμό και στα χέρια του. Στο μυαλό της έκανε συνειρμούς... Από αμηχανία άρχισε να παίζει με το καλαμάκι της (πότε θα έκοβε επιτέλους αυτή την ηλίθια συνήθεια?). Τα αυτιά της άκουγαν, μα ο εγκέφαλός της δεν επεξεργαζόταν όσα της έλεγε! Πόσο θα ήθελε να τον φιλήσει! Να χωθεί στην αγκαλιά του... να νιώσει ασφάλεια! Να νιώσει την ανάσα του... να δει τον πόθο στα μάτια του! Αυτός ήθελε? 

Πάντα Αυτός πάνω από όλα!! Τι να σκέφτεται... να μην τρομάξει... να μην φοβηθεί... ΝΑ ΜΗΝ ΦΥΓΕΙ!! Ο μεγαλύτερός της φόβος έκανε κάθε επιθυμία της να διστάζει! Για να μην φύγει θα έκανε τα πάντα... Και ήταν ο ίδιος ο φόβος που την έπνιξε και στο τέλος τον έδιωξε μόνη της!

Η συνάντησή τους ήρθε στο τέλος της. Δεν μίλησαν για όσα έκαιγαν την καρδιά της. Ούτε αυτή το επιδίωξε... για να μην τον χάσει!! 

Τι ειρωνεία!!!