"Συνταγές Αγάπης"

Ώρες-ώρες συλλογιέμαι πως, σ' ένα τέτοιο παραμύθι, κάποια παράξενα αερικά έκλεψαν το κλειδί της ζωής μου και μπαινοβγαίνουν σ' αυτήν όποτε επιθυμούν να γκρεμίσουν κάθε τι που αγαπώ.
Τα φαντάζομαι με μεγάλα σουβλερά δόντια κι ατσάλινα μάτια να τριγυρίζουν ανάμεσα στους τοίχους που χωρίζουν τον κόσμο που ζούμε από εκείνον που ούτε μπορούμε να φανταστούμε και να λεπιδίζουν κάθε άπλωμα της καρδιάς.
Το θυμάμαι σαν και τώρα. Ένα τέτοιο ξωτικό πριν 8χρόνια είχε ρίξει μια σκόνη, κακιά χρυσόσκονη και τον μετέτρεψε σε σύννεφο.

Κι ύστερα σηκώθηκε άγρια ανεμοθύελλα και πήρε μακριά το 20χρονο συννεφάκι [...]
Για καιρό βασανιζόμουν να δεχτώ το θάνατό του. Κι όσο εκείνος αρνιόταν να γυρίσει κοντά μου, τόσο εγώ γέμιζα το νου μου με την εικόνα του για να μη μου λείπει.
Έτρεχα στις μάγισσες για να μου πουν που είναι η ψυχή του, αν είχε γίνει αηδόνι ή χελώνα ή αν φιλοξενήθηκε σε άλλης μήτρα ζεστασιά, γιατί δεν το μπορούσα να δεχτώ τον ξεσηκωμό του και όλα τα λόγια παρηγοριάς των φίλων και των συγγενών ήταν πολύ μικρά για να παλέψουν το αφόρητο της θλίψης μου. Περπατούσα στο δρόμο και κοιτούσα κάτω μήπως και πατήσω κανένα πλασματάκι του Θεού, που έκλεινε μέσα του την ψυχή του Αλέξη.
Αδιανόητο μου φαινόταν να λιώνει το σώμα και μαζί και η ψυχή και δεν μπορούσα να ερμηνεύσω πως γίνεται το πνεύμα να πεταρίζει στους ουρανούς και να μη γυρίζει πίσω στη γη για να απαντήσει όλους εκείνους που αγάπησε.
Ο θάνατος σέρνει μαζί του δύο δυνάμεις, κατέληξα μετά από πολύ σκέψη. Και τις δίνει απλόχερα σε όσους μένουν πίσω και δεν το ακολουθούν. Τη στέρηση και την ελπίδα.
Η στέρηση είναι δύναμη γιατί με τον καιρό γίνεται απόφαση. "Τον άνθρωπό μου δεν θα τον ξαναδώ." Η ελπίδα είναι ό,τι πιο τραγικό σου απομένει. Σε σπρώχνει να γεμίζεις τα κενά. Στο τέλος και η ελπίδα γίνεται δύναμη, συμπαίρανα, γιατί παίρνει διάφορες μορφές.
Κάθε άνθρωπος γεμίζει τα κενά του με διαφορετικές ελπίδες.
Η φιλοσοφία είναι η μόνη που μπορεί να παλέψει όσα ο άνθρωπος δεν έχει καταφέρει...

Δέσποινα Μιχαηλίδου