Κόκκινο Κοράλλι.....

Γεννιόμαστε και παίρνουμε το μονοπάτι της ζωής αμάθητοι ακόμα. Στηριζόμαστε στους άλλους, μαθαίνουμε από τους άλλους, τους μιμούμαστε. Τους γονείς μας πρώτα από όλα, τους φίλους μας, την κοινωνία. Κι είμαστε αθώοι, αμάθητοι και ρουφάμε τα πάντα γύρω μας, αγκαλιάζουμε τα λόγια των άλλων.

Τα λόγια την άλλων...

Τα θεωρούμε όλα αλήθεια. Πάνω σ αυτά τα λόγια, τα δικά τους λόγια και τη λογική τους, στηριζόμαστε για να φτιάξουμε τη δική μας κοσμοθεωρία, για να χτίσουμε την προσωπικότητά μας.

Κι αν αλλάζουμε λιγάκι το διάβα μας, είναι γιατί προσπαθούμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στα τόσα πρέπει και στα δικά μας όνειρα, τις δικές μας επιθυμίες, αυτές που νανουρίζει το υποσυνείδητό μας. Και δημιουργούμε ένα <<εγώ>>, τον ίδιο μας τον εαυτό, και ξεκινάμε κι εμείς τη ζωή ως γονείς, ως φίλοι, ως άνθρωποι που παλεύουν για το καλό της κοινωνίας.

Είναι όμως έτσι?

Άραγε μας έχουν πει την αλήθεια?

Κι αν ανακαλύψουμε κάποια στιγμή πως μας είπαν ψέματα? Τότε τι συμβαίνει? Πόσο διαταράσσεται η συναισθηματική μας ισορροπία, τι παθαίνουμε όταν γκρεμίζεται ολόκληρος ο κόσμος κάτω από τα πόδια μας, όταν νιλωθουμε απροστάτευτοι σε έναν άνεμο αντάρτη, όταν όλα γύρω μας είναι ένα ψέμα?

Είναι τόσο δύσκολη η αλήθεια σε αυτή τη ζωή. Η αλήθεια πονάει. Γι' αυτό και μας την κρύβουν.

Για το καλό μας.

Για να μην στεναχωρηθούμε.

Γιατί έτσι τους συμφέρει.

Οι γονείς, οι συγγενείς, οι φίλοι, οι γνωστοί, οι εργοδότες, οι πολιτικοί, τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, η ίδια η κοινωνία ο καθένας έχει τον δικό του λόγο να κρύψει την αλήθεια. Και τότε νιώθουμε συντετριμμένοι. Νιώθουμε πως μας κορόιδεψαν. Νιώθουμε θυμό οργή, θλίψη, απογοήτευση...

Μέχρι που έρχεται η δική μας σειρά να πούμε ψέματα. Αθώα ή όχι, δν έχει σημασία. Κι αναρωτιόμαστε μήπως τελικά η μόνη αλήθεια της ζωής μας είναι πως δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια, όπως τόνισε ο Νίκος Καζαντζάκης, ή μήπως η αλήθεια είναι ζήτημα άποψης, όπως είπε ο Στρατής Μυριβήλης.

Δύσκολο θέμα η αλήθεια.

Πονάει. Καίει ολόκληρη... Ζεματάει. Μπορούν να γραφτούν βιβλία για χάρη της και να μην καταλήξουν σε κανένα συμπέρασμα.

Μήπως γιατί η αλήθεια είναι τελικά ζήτημα προσωπικό?

Πληγώνει όμως η απουσία της, στιγματίζει ζωές...

Υπάρχει άραγε αγάπη χωρίς αλήθεια? Κι αν υπάρχει μπορεί να επιβιώσει? Όταν ξεφουσκώσουν τα μπαλόνια των ψευδαισθήσεων, στεριώνει η αγάπη?

Ρένα Ρώσση- Ζαϊρη