Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Πόρτες κλειστές...

Αγόρι και κορίτσι γνωρίζονται. Ερωτεύονται. Κάνουν σχέση. Ανταλλάσουν λόγια αιώνιας αγάπης. Πολύ όμορφα και πολύ γλυκά. Νομίζουν ότι αυτό θα κρατήσει για πάντα. Δεν είναι πως δεν τα εννοούν, απλώς στη ζωή δεν είναι όλα ρόδινα!!
Κάποιες φορές το φέρνουν οι συνθήκες και χωρίζουν. Δεν έχει σημασία ποιός φταίει, ούτε γιατί. Εκεί φαίνεται η πραγματική αγάπη. Αυτό είναι το πιο δύσκολο και πιο αληθινό σημείο. 

Οι άνθρωποι συνήθως θυμώνουν. Δεν θέλουν να κρατήσουν επαφές. Κι όμως, είναι τόσο ανθρώπινο να  θες να μάθεις κάποια στιγμή αν ο άνθρωπός σου είναι καλά. Σε ποιά φάση της ζωής του είναι, αν περνάει καλά. Γιατί και μετά τον χωρισμό δεν παύει να είναι ο άνθρωπός σου. Ο καθένας συνεχίζει το δρόμο του, αλλά κάποτε αγαπηθήκατε. Θες να είναι καλά και ευτυχισμένος (εκτός κι αν το δεις εγωιστικά ή αν δεν τον αγάπησες). Θες να ξέρεις!
Δεν καταλαβαίνω γιατί μετά από έναν χωρισμό οι άνθρωποι εξαφανίζονται... γιατί ξεχνάνε?? Συμφωνώ ότι δεν είναι καλό να κρατήσουν στενές επαφές. Δεν συμφωνώ όμως ότι ένα μήνυμα ή ένα τηλέφωνο μια δυο φορές το χρόνο είναι κακό. Κακό πράγμα τα αρνητικά συναισθήματα!
Ίσως μερικές φορές ο εγωισμός και ο θυμός είναι πιο δυνατά αισθήματα από την αγάπη!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου